Correa studeerde farmacie in Argentinië, ingegeven door een levensreddende behandeling in haar tienerjaren. ‘Mijn interesse voor medicijnen is ontstaan nadat ik op mijn 16e acute lymfatische leukemie kreeg. Na de diagnose startte een lange reeks behandelingen. Al snel ontmoette ik tijdens een van die behandelingen een ander meisje, Maria Laura. Zij had ook deze vorm van leukemie. We raakten bevriend en trokken samen op in de behandelingen. Bij mij sloeg de chemotherapie aan en ik kwam in remissie. Maar met Maria Laura ging het minder goed, zij moest een beenmergtransplantatie ondergaan. De behandeling sloeg niet aan en enkele maanden later is ze overleden.’
Overlevingskans
‘Toen Maria Laura overleed, realiseerde ik me dat het bij mij ook verkeerd had kunnen aflopen. Op dat moment heb ik besloten dat ik iets terug wilde doen voor de gezondheidszorg, en heb ik gekozen voor de studie farmacie. In de tijd dat ik ziek was, was de overlevingskans voor kinderen met leukemie 50/50. Nu, zevenentwintig jaar later, is dat 85 tot 90%. En ik weet dat wij stap voor stap dichter bij ons streven komen naar een overlevingskans van 100% bij dit type leukemie. Het is geweldig om te zien hoeveel er is bereikt de afgelopen 27 jaar. En niet alleen bij leukemie, bij veel meer aandoeningen.’
Snelle oplossingen
De Nederlandse gezondheidszorg werkt op veel punten goed, vindt Correa. ‘Tegelijkertijd zijn er, zoals bij de meeste gezondheidssystemen, dingen die we beter kunnen doen. Zo zie ik bijvoorbeeld wel eens dat, in een streven naar snelle oplossingen, soms oplossingen worden ingevoerd die niet goed zijn doordacht. Een belangrijke reden voor dit soort missers is dat niet alle partijen aan tafel zitten, denkt Correa. ‘Ik zie vaak dat de farmaceutische sector niet aan tafel zit bij issues waar we wel degelijk bij betrokken zijn. Terwijl onze sector, met haar enorme expertise en ervaring, juist zoveel kan bijdragen om dergelijke verkeerde inschattingen te voorkomen.’
Wantrouwen
Correa merkte al snel dat er in Nederland een wantrouwen is naar de farmaceutische sector toe, zoals ze nooit eerder heeft gezien. ‘Ik neem aan dat er in het verleden situaties zijn geweest in Nederland waardoor dit wantrouwen is ontstaan. Dat is blijven hangen en bepaalde groepen blijven vasthouden aan die negatieve houding. En dat terwijl er ook zoveel goeds is gedaan, en nog gedaan moet worden. Fouten worden gemaakt en zijn er om van te leren, nu is het tijd om het verleden het verleden te laten en samen te kijken hoe we aan een betere toekomst kunnen werken.’
Ophelderen
Om patiënten de best mogelijke zorg te geven, en tegelijkertijd rekening te houden met relevante maatschappelijke thema's, moeten partijen de handen ineen slaan, benadrukt Correa. ‘Samen zijn we zoveel sterker, en kunnen we elkaars sterke punten benutten. Maar dan moeten wel alle partijen ervoor openstaan.’ Als je met elkaar in gesprek gaat, is het belangrijk om in elkaars schoenen te gaan staan, volgens Correa. Ze verwijst naar een recente een ontmoeting tussen general managers van VIG-leden en minister Kuipers van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. ‘Een goede start voor het begin van een samenwerking. Iedereen heeft zijn zorgen geuit. Nu is het tijd om naar elkaars zorgen te kijken, eventuele misvattingen op te helderen, en zien hoe we samen tot oplossingen kunnen komen. Ik ben ervan overtuigd dat we genoeg punten van overeenkomst hebben om problemen samen aan te pakken.’
Wat is je motivatie om toe te treden tot het bestuur van de VIG?
Bij mij draait alles om impact maken voor patiënten. De gezondheidszorg moet veranderen en ik wil, samen met de VIG, bijdragen aan die veranderingen. We hebben de afgelopen jaren zoveel geweldige resultaten geboekt, zoveel levens gered of verbeterd, en ik weet zeker dat we de komende jaren nog veel meer gaan bereiken. Daar teken ik voor, elke dag weer.
