In maart presenteerden we onze visie aan minister Bruins van Medische Zorg. Op diverse plekken in onze visie verwijzen we naar de potentie van het vernieuwende prijsmodel pay for performance. Dat zijn wat ons betreft geen loze woorden.
‘Alleen betalen als het werkt’ heeft belangrijke voordelen. Het levert een bijdrage aan de duurzame betaalbaarheid van de gezondheidszorg. Het allerbelangrijkste voordeel is voor de patiënt. Hij kan sneller toegang krijgen tot een nieuw medicijn, dat veel kan betekenen voor zijn gezondheid. Aangezien de kosten voor het farmaceutisch bedrijf zijn als het niet of onvoldoende werkt, durven het Zorginstituut en verzekeraars het middel mogelijk eerder toe te laten tot het systeem. Immers no cure, no pay.
Daarvoor zijn dan wel goede afspraken nodig. Wat beschouwen we als voldoende werkzaamheid? Overleving? Minder pijn? Vertraging van tumorgroei? Hoe stellen we dat precies vast? Enzovoort. Daarin schuilt meteen een belangrijk ander voordeel van pay for performance: het gedijt alleen bij goede, uniforme datamonitoring. De geneesmiddelensector zet zich al tijden in voor regie op landelijke registers per ziektebeeld, omdat het een gerichte, effectieve behandeling per patiënt beter mogelijk maakt. Pay for performance levert ‘automatisch’ een bijdrage aan die dataverzameling. Een belangrijke bijvangst!
Waarom is dit prijsmodel dan nog niet de standaard? Als je het de eerste keer doet, heeft het nogal wat voeten in de aarde. Dat weet ik uit ervaring, omdat het bedrijf waar ik werk – Novartis – dit traject heeft doorlopen voor een astmamedicijn en inmiddels een tweede versie van het programma heeft lopen. Je moet om de tafel met het Zorginstituut, verzekeraars en medisch specialisten, om te komen tot heldere, eenduidige criteria voor wel of niet vergoeden. Maar hiervoor geldt uiteraard: hoe vaker je het doet, hoe vlotter het verloopt.
In een vorig jaar verschenen publicatie van de Vereniging Innovatieve Geneesmiddelen, ‘Medicijnen op maat’, staan nog drie andere voorbeelden van pilots rond dit prijsmodel. Celgene, Roche en Sanofi maakten hun ervaringen namelijk ook al bekend. In juni kwam daar nog een nieuwe pilot bij van Bristol-Meyers Squibb, voor de behandeling van zeldzame tumoren. Andere geneesmiddelenbedrijven zijn in gesprek over soortgelijke pilots. Er komt beweging in, gelukkig.
Maar het is elke keer maatwerk. Pay for performance is niet het nieuwe tovermiddel, dat altijd de beste oplossing biedt. Soms is het bijvoorbeeld heel moeilijk om heldere criteria af te spreken en daarna te meten. Toch is het interessant genoeg om standaard af te vinken, in gesprekken tussen het Zorginstituut en het geneesmiddelenbedrijf over de vergoeding van een nieuw medicijn. Als we dát doen, komen er meer vanzelf meer pilots. De vrijblijvendheid mag er onderhand wel af.
Rick Henderik, voorzitter Young Innovators of Medicines
Reageren? Mail naar [email protected]
Young Innovators of Medicines
