De campagne beoogt de tijd die een patiënt moet wachten op een nieuw, goedgekeurd medicijn terug te brengen tot maximaal honderd dagen. Nu is die wachttijd opgelopen tot 510 dagen, blijkt uit nieuwe cijfers van onderzoeksbureau BS Health. Dat kan voor patiënten fatale gevolgen hebben.
Onnodig frustrerend
‘Patiënten zitten in Nederland onnodig lang in de wachtkamer voor cruciale medicijnen’, zegt VIG-directeur Gerard Schouw. Hij wijst erop dat het gaat om goedgekeurde medicijnen, die jarenlang volgens de strengste procedures uitvoerig zijn getest op tienduizenden mensen, en al een registratie ontvingen van het Europese medicijnagentschap EMA.
Schouw: ‘Voor duizenden Nederlandse patiënten is het zeer frustrerend dat zij zo’n medicijn niet kunnen krijgen. In een land als Duitsland, met ongeveer hetzelfde niveau van welvaart en geneesmiddelenprijzen, gaat dat veel sneller: binnen 30 dagen. Het is niet uit te leggen dat mensen in de grensstreek die amper 20 kilometer van elkaar wonen, ongelijke kansen op herstel hebben.’
Sluis
De minister van Medische Zorg kan besluiten een kostbaar nieuw medicijn in de zogeheten sluis te plaatsen, voor prijsonderhandelingen. Zo lang een medicijn in de sluis zit, beschikt de patiënt er niet over. Rond 2015 bracht een nieuw medicijn gemiddeld 315 dagen in de sluis door. Rond 2019 was dat opgelopen tot maar liefst 510 dagen. Doorgaans gaat het juist om medicijnen ter bestrijding van ernstige ziektes, zoals kanker.
De langere wachttijden komen door slepende prijsonderhandelingen tussen de minister en geneesmiddelenbedrijven. In Duitsland wordt ook stevig onderhandeld over prijzen, maar daar zijn vrijwel alle nieuwe geneesmiddelen binnen 30 dagen beschikbaar.
Voorstellen
Honderd dagen moet genoeg zijn op samen tot een acceptabele prijs te komen. Dat lukt in landen om ons heen namelijk ook.
In het kader van de campagne #terugnaar100 gaat de VIG dit najaar in gesprek met onder meer de politiek, patiëntorganisaties en het Zorginstituut. Om het proces te versnellen, komt de VIG nog dit jaar met voorstellen die geënt zijn op de werkwijze in andere Europese landen.
